On “Better Angels” you’ll find high-quality poppy soul music with impulses of rock ‘n roll,
country, gospel, rhythm & blues, folk and (big band) jazz.

Ik heb op het moment een duidelijke voorkeur voor sprankelende lenteplaten - de lente moet tenslotte ergens vandaan komen -  maar ook in maart zijn er nog volop late avonden waarop het weliswaar niet donker is, maar wel kil. Op deze avonden grijp ik nu al een tijdje naar "Better Angels" van Adam Douglas. Deze plaat is net als de muziek van Nathaniel Rateliff, een plaat die vrijwel onmiddellijk onweerstaanbaar is, zonder dat je direct door hebt hoe goed hij eigenlijk is. Singer - songwriter / gitarist Adam Douglas is geboren en getogen in Oklahoma, maar woont nu alweer meer dan 10 jaar in Noorwegen. Naast touren ter promotie van zijn albums "I May Never Learn" en "Beauty & The Brawn" deed hij er ook veel studio- en live-sessie werk met artiesten als Jon Bon Jovi, Larry Carlton, Sting, Bonnie Raitt, Vidar Busk, Robben Ford, Kirk Fletcher, Ten Years After, Chris Medina en Michael Landau. Zijn inspiratie haalt hij uit de fraaie natuur van zijn nieuwe thuisland,  artiesten als Howlin’ Wolf, de groten in de soulmuziek, Sam Cooke, Ray Charles maar ook Tom Petty, Billy Joel en Joe Jackson.

Douglas wordt nu beschouwd als een van de beste gitaristen van Noorwegen, geniet van elk moment op het podium en waardeert elke kans om contact te maken met zijn publiek, waardoor hij in dit land inmiddels een tijdje de aandacht weet te trekken, waardoor hij voor "Better Angels" een aantal gelouterde songwriters en muzikanten als Jeff Wasserman, Lucie Silvas, Cory Chisel, Beady Belle en Bendik Braenne wist te strikken. In muzikaal opzicht speelt "Better Angels" daarom vrijwel onmiddellijk een gewonnen wedstrijd, maar de zege wordt pas definitief binnen gehaald wanneer Adam Douglas begint te zingen. Hij heeft twee albums uitgebracht ("I May Never Learn" & "Beauty & The Brawn") die lovend zijn ontvangen door de critici, hetgeen we nu ook verwachten  van zijn nieuwste album. "Better Angels" is een zwoele plaat voor de kleine uurtjes waarop invloeden uit de blues, rock ’n roll, country, rhythm 'n blues, jazz en vooral soul domineren. Douglas schuurt hierdoor in muzikaal opzicht dicht tegen Rateliff aan, maar door zijn bijzondere stem klinkt hij uiteindelijk toch totaal anders.

Sinds hij in het hoge noorden woont, heeft Douglas ook inspiratie gevonden in de Noorse bergen en fjorden, maar daarnaast is "Better Angels" ook een verzameling van zelfonderzoekende songs geworden, want hij wordt over een paar weken 40, een mijlpaal die door velen wordt beschouwd als de poort naar de bekende midlifecrisis. Hij is echter niet op weg naar een crisis, met de songs op dit album heeft hij de tijd genomen, zichzelf en zijn keuzes geanalyseerd. Hij heeft diep gegraven om zijn geluid vorm te geven en zijn muziekgenre te definiëren. Ook heeft hij onderzocht hoe zijn opvoeding in Oklahoma hem heeft beïnvloed en hoe zijn ervaringen als vader van invloed zijn geweest op de manier waarop hij keuzes maakt voor zichzelf en zijn familie. Het nieuwe album is een venster op Douglas' zoektocht naar zijn betere ik, zijn betere engel.

Hij co-produceerde, schreef en arrangeerde de meeste nummers zelf voor dit nieuwe album dat zijn kracht voor een belangrijk deel ontleent aan de sfeer en de details, wat overigens niet betekent dat er op de plaat niet fantastisch wordt gemusiceerd. Adam Douglas en zijn bandleden leggen keer op keer een fantastisch geluid neer, waarna Douglas met zijn opvallende stem, alleen maar hoeft af te maken, wat de Amerikaan steeds op uiterst subtiele wijze doet. De kracht zit keer op keer in de details, zo begint het sonische spervuur "Joyous We'll Be" dat klinkt alsof het ontstaan had kunnen worden in de studio's van Stax, met orgel en blazers die spelen met een bijna religieuze vurigheid en een onmiskenbare boodschap: "Well Dr. King had a dream / And so do I." Dat geeft je een duidelijke boodschap van de onmiskenbare context. Douglas droeg "Build A Fire" (video 2) op aan zijn vrouw. Door zijn beeldspraak zegt hij dat om een relatie te laten bloeien beide partijen dat vuur brandend moeten houden, hetgeen resulteert in een bijna jaren '70 soul sound, waarbij de toetsen, blazers en slide die vlammen aanwakkeren.

"So Naïve" is een liedje waarin Douglas een spiegel voorhoudt en een man ziet die hij in veel opzichten niet herkent. "I’m expressing how painful it is to observe what’s going on in the world today. There are troubles everywhere and I feel the doors closing in on me, and it feels like I’m sleepwalking". In het lied gaat hij nog verder: "How could I be so naïve/ In believing the things I believed before?". Door terug te kijken ziet Douglas de toekomst onder ogen in "Change My Mind" dat zeer orkestraal komt aanzetten, maar even snel ebt dit getij weg om de sprankelende helderheid van zijn onbegeleide stem te onthullen. Daar tegenover vervaagt zijn stem even verder tussen duellerende gitaren en de dreigende sax in het stuwende blues-rock getinte "A Whistle to Blow". Het zachtere "Both Ways" neigt dan weer naar country terwijl "Just A Friend" rokerige late night jazz is. In de tedere trage country song "Lucky Charm" begint het eenvoudig: "Every word I say is true / I'll be damned if I deserve to be with you", toch bouwt het nummer zich op met stukjes steelgitaar en elektrische piano.  De bonustrack "Dying Breed" heeft meer dan een beetje van de reeds vernoemde Nathaniel Rateliff's "S.O.B." in zijn DNA, en dan zijn we terug bij de inleiding van deze recensie.

Vrij van enige genrebeperking horen we op "'Better Angels" een diep gevoel van bevrijding en regelrechte vreugde. Adam Douglas heeft de grondbeginselen van de Amerikaanse muziek op dit album gewoon tevoorschijn getoverd en ze een nieuwe thuis gegeven. Hij haalt de soul niet uit de tenen, maar uit de pink, wat voor de innerlijke rust wel zo prettig is. Bij beluistering van "Better Angels" waan je je in een rokerige nachtclub waarin het corona virus definitief heeft toegeslagen. Klanten zijn er niet, de verf bladdert van de muren, het bier is laf en lauw en buiten begint het ook nog eens stevig te regenen. Het enige dat troost biedt is de prachtige muziek van de band op het kleine podium. Die band speelt zo mooi dat je blijft zitten, de hele nacht als het moet. En morgen zit je er weer.